De kunstenaar die telkens nieuwe grenzen opzoekt, maakt het zichzelf niet makkelijk. Maar het werk dat daaruit voortkomt laat steeds nieuwe ontwikkelingen zien en verveelt nooit; het is als het achtergebleven spoor van een ontdekkingsreiziger. Anna Verrijt houdt de spanning erin.
Anna Verrijt bouwt haar werk op uit vele transparante lagen, die allemaal min of meer zichtbaar blijven. Daarbij krijgt het vaak een hoop te verduren: met een mes krast en schraapt Verrijt de verf weg, of ze zet er rigoureus de schuurmachine op. Al die sporen blijven zichtbaar, aan elk schilderij is de ontstaansgeschiedenis af te lezen.
Behalve acrylverf gebruikt Verrijt ook stukjes bedrukt papier, oude foto’s en brieven en ander gevonden materiaal. Ze kan een snoeppapiertje in een schilderij verwerken, alleen omdat de kleur of de opdruk haar inspireert, of omdat het voor haar een bepaalde betekenis heeft. Elk schilderij is een soort dagboekaantekening, een notitie van grote en kleine gebeurtenissen. Een vogel die plotseling opvliegt, een schokkend telefoontje of een liedje op de radio: hun sfeer wordt vastgelegd in het werk.
Hoewel de kunstenaar zich voortdurend blijft vernieuwen, zijn er in alle nieuwe ontwikkelingen ook een aantal constanten, kenmerken die typerend zijn voor het werk van Anna Verrijt. Zelfs in het vroegste werk, dat niet abstract was, zijn ze te herkennen: humor, poëzie en verwondering. De abstracte schilderijen op doek en paneel tonen hun lichtvoetige, subtiele humor in een wulpse krul of een titel als “Freud Revisited”. Hier en daar zie je suggestieve verwijzingen naar de werkelijkheid of symbolische vormen.
