Santiago Pani (1990) is een Mexicaanse kunstenaar die momenteel woont en werkt in Leiden, Nederland. Hij groeide op in Tequisquiapan, een klein dorpje nabij Mexico-Stad, omringd door kunstenaars—waaronder zijn vader, Knut Pani, een gerenommeerd kunstenaar. Deze omgeving maakte kunst tot een vanzelfsprekend en onvermijdelijk pad. Hij studeerde aan La Esmeralda (ENPEG, Escuela Nacional de Pintura, Escultura y Grabado) in Mexico-Stad, waar hij begon met het ontwikkelen van zijn eigen visuele taal.
Vanaf het begin van zijn carrière wordt Santiago gedreven door de zoektocht naar een schildertaal die volledig eigen is—een taal die voorbijgaat aan trends en resoneert op een onderbewust niveau. Zijn werk onderzoekt de menselijke figuur als een gefragmenteerde herinnering, geïnspireerd door anonieme personages—die vluchtige gezichten die we tegenkomen in dromen, in een oogopslag, of in de diepten van ons onderbewustzijn. Deze figuren bevinden zich op de grens van herkenning, verschijnen en verdwijnen weer, zoals ook onze geest vergeten momenten reconstrueert.
Recentelijk neigt zijn werk meer naar abstractie, waarbij hij speelt met de onzichtbare grens van waarneming. Hij stelt vragen als: welke elementen zijn essentieel om iets als een gezicht te herkennen, en wat kan worden weggelaten voordat het ophoudt een gezicht te zijn? Deze zoektocht raakt aan filosofische vragen rondom representatie: wanneer wordt iets wat het is, of houdt het op dat te zijn? Net zoals in het conceptuele onderzoek naar een stoel—of die nu echt is, gefotografeerd of getekend—onderzoekt Santiago de fundamentele aard van beelden en symbolen.
Zijn nieuwste serie bouwt voort op deze ideeën met een speelse en intuïtieve benadering. Door spontaniteit te omarmen, sluit het proces aan bij een kinderlijke staat van creatie, waarin gebaar, vlek en toeval actieve krachten zijn in het vormen van betekenis. Het spel tussen controle (lijn) en willekeur (vlek) weerspiegelt een dialoog tussen vrije wil en voorbestemde chaos, en onderstreept dat waarneming altijd in beweging is.
Santiago’s werk is een uitnodiging om te observeren hoe we herkennen, herinneren en realiteit construeren—of dat nu in een droom is, op een doek, of binnen de contouren van ons onderbewuste.
_
Santiago Pani (1990) is a Mexican artist currently living and working in Leiden, The Netherlands. He grew up in Tequisquiapan, a small village near Mexico City, surrounded by artists—his father, Knut Pani, being an established artist himself. This environment made art an inevitable and natural path for him. He studied at La Esmeralda (ENPEG, Escuela Nacional de Pintura, Escultura y Grabado) in Mexico City, where he began developing his distinct visual language.
From early in his career, Santiago has been driven by a search for a pictorial language that is uniquely his own, one that transcends artistic trends and resonates on a subconscious level. His work explores the human figure as a fragmented memory, inspired by anonymous characters—those fleeting faces we encounter in dreams, in passing glances, or in the depths of our subconscious. These figures exist at the threshold of recognition, surfacing and dissolving, much like the way our minds reconstruct forgotten moments.
Recently, his practice has leaned towards abstraction, playing with the invisible threshold of perception—questioning which elements are essential for something to be recognized as a face, and which can be removed before it ceases to be one. This exploration echoes the philosophical inquiry of representation: when does something become, or stop being, what it is? Much like the conceptual study of a chair—whether real, photographed, or drawn—Santiago’s work questions the fundamental nature of images and symbols.
His latest series expands on these ideas through a playful and intuitive approach. Embracing spontaneity, the process connects to a childlike state of creation, where gesture, stain, and accident become active forces in shaping meaning. The interplay between control (line) and randomness (stain) reflects a dialogue between free will and predetermined chaos, reinforcing the idea that perception is always in flux.
Santiago’s work is an invitation to observe how we recognize, remember, and construct reality—whether in a dream, on a canvas, or within the contours of our subconscious.
